من چنان مردم که بر خونی خویش ** نوش لطف من نشد در قهر نیش‌‌

Ben öyle bir erim ki kanlıma, katilime bile lûtuf şerbetim, kahır zehri olmadı.

گفت پیغمبر به گوش چاکرم ** کاو برد روزی ز گردن این سرم‌‌ 3845

Peygamber, hizmetkârımın kulağına, bu başımı boynumdan onun ayıracağını söyledi.

کرد آگه آن رسول از وحی دوست ** که هلاکم عاقبت بر دست اوست‌‌

Peygamber, sevgilinin vahyiyle nihayet ölümümün onun eliyle olacağını haber verdi.

او همی‌‌گوید بکش پیشین مرا ** تا نیاید از من این منکر خطا

O, daima “ Beni önce öldür de benden bu kötü ve yanlış iş zuhur etmesin” demekte;

من همی‌‌گویم چو مرگ من ز تست ** با قضا من چون توانم حیله جست‌‌

Ben de “Mademki ölümüm senden olacak, ben kaza ve kadere karşı nasıl hile edebilirim?” demekteyim.

او همی‌‌افتد به پیشم کای کریم ** مر مرا کن از برای حق دو نیم‌‌

O, daima önümde yerlere kapanarak “Ey Kerem sahibi, beni Tanrı hakkı için ikiye böl,

تا نیاید بر من این انجام بد ** تا نسوزد جان من بر جان خود 3850

Ki bu kötü akıbete uğramayayım. Bu yüzden canım yanmasın” der;

من همی‌‌گویم برو جف القلم ** ز آن قلم بس سر نگون گردد علم‌‌

Ben de daima “Yürü, git. Kader kalemi, bunu yazdı, yazının mürekkebi de kurudu. Olan oldu. Kader kaleminden nice bayraklar, baş aşağı olur.

هیچ بغضی نیست در جانم ز تو ** ز آن که این را من نمی‌‌دانم ز تو

Gönlümde, sana hiçbir düşmanlık yok. Çünkü bunu, ben senden bilmiyorum ki.

آلت حقی تو فاعل دست حق ** چون زنم بر آلت حق طعن و دق‌‌

Sen Tanrı aletisin; yapan, Tanrı’nın eli. Hakkın aletini nasıl kınayayım, Hakkın aletine nasıl itiraz edeyim?” derim