می‌‌کشد استارگان را یک به یک ** تا که نفروزد چراغی از فلک‌‌

Onları, felekte bir çırağ parlamasın diye, birer birer söndürmekte.

گر هزاران دام باشد در قدم ** چون تو با مایی نباشد هیچ غم‌‌

Bir adımda binlerce tuzak olsa, sen bizimle oldukça hiç gam yok!

هر شبی از دام تن ارواح را ** می‌‌رهانی می‌‌کنی الواح را

Her gece ten tuzağından ruhları kurtarmakta, tahtaları sökmektesin.

می‌‌رهند ارواح هر شب زین قفس ** فارغان، نه حاکم و محکوم کس‌‌

Ruhlar, her gece bu kafesten kurtulurlar, ne kimsenin hâkimi, ne de mahkûmu olmayarak feragate ulaşırlar.

شب ز زندان بی‌‌خبر زندانیان ** شب ز دولت بی‌‌خبر سلطانیان‌‌ 390

Geceleyin zindandakilerin zindandan haberleri yoktur, sultana mensup davetliler, geceleyin devletten haberdar değildirler.

نه غم و اندیشه‌‌ی سود و زیان ** نه خیال این فلان و آن فلان‌‌

Ne gam var, ne kâr ve ne zarar düşüncesi. Ne bu filân kadının hayali, ne o filân erkeğin kuruntusu!

حال عارف این بود بی‌‌خواب هم ** گفت ایزد هم رقود زین مرم‌‌

Arifin hali, uyanıkken de budur, Tanrı ”onlar uykudadırlar” dedi, bunu inkâr etme.

خفته از احوال دنیا روز و شب ** چون قلم در پنجه‌‌ی تقلیب رب‌‌

Onlar, gece gündüz dünya ahvalinden uykudadırlar; Rabb’in elinde evirip çevirdiği kalem gibidirler.

آن که او پنجه نبیند در رقم ** فعل پندارد به جنبش از قلم‌‌

Yazı esnasında eli görmeyen kimse, kalemin hareketini, kalemden sanır.

شمه‌‌ای زین حال عارف وانمود ** خلق را هم خواب حسی در ربود 395

Tanrı, arifin bu halinden halka pek az bir miktarını gösterdi; halkı ise hisse mensup uyku kapladı (gaflete dalıp arifi anlamadılar).