چون تو ندهی راه جان خود برده گیر ** جان که بی‌‌تو زنده باشد مرده گیر

گر تو طعنه می‌‌زنی بر بندگان ** مر ترا آن می‌‌رسد ای کامران‌‌

ور تو ماه و مهر را گویی جفا ** ور تو قد سرو را گویی دوتا

ور تو چرخ و عرش را خوانی حقیر ** ور تو کان و بحر را گویی فقیر 3910

آن به نسبت با کمال تو رواست ** ملک اکمال فناها مر تراست‌‌

که تو پاکی از خطر و ز نیستی ** نیستان را موجد و معنیستی‌‌

آن که رویانید داند سوختن ** ز آن که چون بدرید داند دوختن‌‌

می‌‌بسوزد هر خزان مر باغ را ** باز رویاند گل صباغ را

کای بسوزیده برون آ تازه شو ** بار دیگر خوب و خوب آوازه شو 3915

چشم نرگس کور شد بازش بساخت ** حلق نی ببرید و بازش خود نواخت‌‌