پس یهودان مال بردند و خراج ** که مکن رسوا تو ما را ای سراج‌‌

Bunun üzerine yahudiler ; “Ey din ışığı, bizi rüsvay etme! Diyerek mal ve haraç verdiler.

این سخن را نیست پایانی پدید ** دست با من ده چو چشمت دوست دید

Bu sözün sonu görünmez. Mademki gözün sevgiliyi gördü, ver elini bana!

گفتن امیر المؤمنین علی کرم الله وجهه با قرین خود که چون خدو انداختی در روی من نفس من جنبید و اخلاص عمل نماند، مانع کشتن تو آن شد

Emîr-ül Müminîn Ali Kerremallâhu Vechehu’nun, arkadaşına “Sen benim yüzüme tükürünce nefsim kabardı, savaşımda ihlâs kalmadı. Seni öldürmeme mâni buydu” demesi

گفت امیر المؤمنین با آن جوان ** که به هنگام نبرد ای پهلوان‌‌ 3975

Emirül Müminin, o gence dedi ki: “Ey yiğit! Savaşırken,

چون خدو انداختی در روی من ** نفس جنبید و تبه شد خوی من‌‌

Sen benim yüzüme tükürünce nefsim kabardı, hiddet ettim, huyum harap berbat bir hale geldi.

نیم بهر حق شد و نیمی هوا ** شرکت اندر کار حق نبود روا

Öyle bir hale geldim ki o anda savaşımın yarısı Tanrı içindi, yarısı nefsim için. Tanrı işinde ortaklık yaraşmaz.

تو نگاریده‌‌ی کف مولاستی ** آن حقی کرده‌‌ی من نیستی‌‌

Sen Tanrı nakışısın: Seni, o, kudret eliyle yarattı, bezedi. Onunsun, benim değil.

نقش حق را هم به امر حق شکن ** بر زجاجه‌‌ی دوست سنگ دوست زن‌‌

Tanrı’nın nakışını yine Tanrı eliyle kır; sevgilinin camına sevgilinin taşını at!”

گبر این بشنید و نوری شد پدید ** در دل او تا که زناری برید 3980

Kâfir bu sözü işitti, gönlünde öyle bir nur zuhur etti ki zünnarını kesti.

گفت من تخم جفا می‌‌کاشتم ** من ترا نوعی دگر پنداشتم‌‌

“Ben, cefa tohumunu ekmiştim, seni başka türlü sanıyordum.

تو ترازوی احد خو بوده‌‌ای ** بل زبانه‌‌ی هر ترازو بوده‌‌ای‌‌

Halbuki sen Tanrı huylu bir teraziymişsin, hattâ her terazinin oku senmişsin!