تو نگاریده‌‌ی کف مولاستی ** آن حقی کرده‌‌ی من نیستی‌‌

Sen Tanrı nakışısın: Seni, o, kudret eliyle yarattı, bezedi. Onunsun, benim değil.

نقش حق را هم به امر حق شکن ** بر زجاجه‌‌ی دوست سنگ دوست زن‌‌

Tanrı’nın nakışını yine Tanrı eliyle kır; sevgilinin camına sevgilinin taşını at!”

گبر این بشنید و نوری شد پدید ** در دل او تا که زناری برید 3980

Kâfir bu sözü işitti, gönlünde öyle bir nur zuhur etti ki zünnarını kesti.

گفت من تخم جفا می‌‌کاشتم ** من ترا نوعی دگر پنداشتم‌‌

“Ben, cefa tohumunu ekmiştim, seni başka türlü sanıyordum.

تو ترازوی احد خو بوده‌‌ای ** بل زبانه‌‌ی هر ترازو بوده‌‌ای‌‌

Halbuki sen Tanrı huylu bir teraziymişsin, hattâ her terazinin oku senmişsin!

تو تبار و اصل و خویشم بوده‌‌ای ** تو فروغ شمع کیشم بوده‌‌ای‌‌

Meğer sen benim soyum sopummuşsun; meğer çırağımın, dinimin aydınlığı senmişsin!

من غلام آن چراغ چشم جو ** که چراغت روشنی پذرفت از او

Ben o görür göz arayan çırağın kulu, kölesiyim ki senin çırağın da ondan nurlanmış, aydınlanmıştır...

من غلام موج آن دریای نور ** که چنین گوهر بر آرد در ظهور 3985

Ben, o nur denizinin kulu, kurbanıyım ki böyle bir inci izhar eder.

عرضه کن بر من شهادت را که من ** مر ترا دیدم سرافراز زمن‌‌

Bana kelime-i şahadeti söyle, bende söyleyeyim ki seni zamanın en yücesi gördüm” dedi.

قرب پنجه کس ز خویش و قوم او ** عاشقانه سوی دین کردند رو

Onlar beraber akrabasından, kavminden elli kişiye yakın kimse de âşıkçasına dine yüz tuttular, müslüman oldular.