آن وزیرک از حسد بودش نژاد ** تا به باطل گوش و بینی باد داد

O vezirciğin yaratılışı hasettendi, onun için abes yere kulağını, burnunu yele verdi!

بر امید آن که از نیش حسد ** زهر او در جان مسکینان رسد

O ümitle ki haset iğnesinden akan zehirle mahzunları tâ canlarından zehirliye.

هر کسی کاو از حسد بینی کند ** خویشتن بی‌‌گوش و بی‌‌بینی کند

Hasetten burnunu koparan kişi, kendisini kulaksız ve burunsuz bırakır.

بینی آن باشد که او بویی برد ** بوی او را جانب کویی برد 440

Burun, odur ki bir koku alsın ve kokuda, koku alanı bir yüzün bulunduğu tarafa götürsün.

هر که بویش نیست بی‌‌بینی بود ** بوی آن بوی است کان دینی بود

Kim koku almazsa burunsuzdur, koku da ancak din kokusudur.

چون که بویی برد و شکر آن نکرد ** کفر نعمت آمد و بینیش خورد

Bir koku alıp onun şükrünü eda etmeyen kimse, küfranı nimet etmiş ve kendi burnunu mahveylemiştir.

شکر کن مر شاکران را بنده باش ** پیش ایشان مرده شو پاینده باش‌‌

Hem şükret, hem şükredenlere kul ol. Onların huzurunda ölerek ebedî hayat kazan!

چون وزیر از ره زنی مایه مساز ** خلق را تو بر میاور از نماز

Vezir gibi sermayeyi, yol vuruculuktan edinme. Tanrı kullarını namazdan menetme.

ناصح دین گشته آن کافر وزیر ** کرده او از مکر در لوزینه سیر 445

O kâfir vezir, din nasihatçisi olarak hile ile badem helvasına sarımsak karıştırmıştı!

فهم کردن حاذقان نصارا مکر وزیر را

Vezirin hilesini aklı eren Hıristiyanların anlaması

هر که صاحب ذوق بود از گفت او ** لذتی می‌‌دید و تلخی جفت او

Zevk sahibi olanlar onun sözünde acılık karışmış bir tat sezdiler.