هر که بویش نیست بی‌‌بینی بود ** بوی آن بوی است کان دینی بود

Kim koku almazsa burunsuzdur, koku da ancak din kokusudur.

چون که بویی برد و شکر آن نکرد ** کفر نعمت آمد و بینیش خورد

Bir koku alıp onun şükrünü eda etmeyen kimse, küfranı nimet etmiş ve kendi burnunu mahveylemiştir.

شکر کن مر شاکران را بنده باش ** پیش ایشان مرده شو پاینده باش‌‌

Hem şükret, hem şükredenlere kul ol. Onların huzurunda ölerek ebedî hayat kazan!

چون وزیر از ره زنی مایه مساز ** خلق را تو بر میاور از نماز

Vezir gibi sermayeyi, yol vuruculuktan edinme. Tanrı kullarını namazdan menetme.

ناصح دین گشته آن کافر وزیر ** کرده او از مکر در لوزینه سیر 445

O kâfir vezir, din nasihatçisi olarak hile ile badem helvasına sarımsak karıştırmıştı!

فهم کردن حاذقان نصارا مکر وزیر را

Vezirin hilesini aklı eren Hıristiyanların anlaması

هر که صاحب ذوق بود از گفت او ** لذتی می‌‌دید و تلخی جفت او

Zevk sahibi olanlar onun sözünde acılık karışmış bir tat sezdiler.

نکته‌‌ها می‌‌گفت او آمیخته ** در جلاب قند زهری ریخته‌‌

O, garezle karışık lâtif sözler söylemekte, gül sulu şeker şerbetinin içine zehir dökmekteydi.

ظاهرش می‌‌گفت در ره چیست شو ** وز اثر می‌‌گفت جان را سست شو

Sözünün dış yüzü, yolda çevik ol, diyordu. Ardından da cana, gevşek ol demekteydi.

ظاهر نقره گر اسپید است و نو ** دست و جامه می سیه گردد ازو

Gümüşün dışı ak ve berraksa da el ve elbise ondan katran gibi bir hale hale gelir.

آتش ار چه سرخ روی است از شرر ** تو ز فعل او سیه کاری نگر 450

Ateş, kıvılcımlarıyla kızıl çehreli görünürse de onun yaptığı işin sonundaki karanlığa bak!