فهم و خاطر تیز کردن نیست راه ** جز شکسته می‌‌نگیرد فضل شاه‌‌

Akıl ve zekâda kemale ermekle Tanrı’ya varılmaz. Padişahın fazıl ve ihsanı aczini bilen kişiden başkasını kabul etmez.

ای بسا گنج آگنان کنج کاو ** کان خیال اندیش را شد ریش گاو

Hey gidi hey... Çok köşe, bucak kazıcı ve hazine doldurucular; o kurup duran kişiye, o öküze (vezire) maskara oldular.

گاو که بود تا تو ریش او شوی ** خاک چه بود تا حشیش او شوی‌‌

Öküz kimdir ki sen onun maskarası olasın. Toprak nedir ki sen onun otu olasın.

چون زنی از کار بد شد روی زرد ** مسخ کرد او را خدا و زهره کرد 535

Bir kadının kötü işten yüzü sararınca, utanınca Tanrı, onu çarpıp Zühre yıldızı yaptı.

عورتی را زهره کردن مسخ بود ** خاک و گل گشتن نه مسخ است ای عنود

Bir kadını Zühre yapmak çarpma oldu da balçık haline geliş, çarpılma değil midir? Be inatçı?!

روح می‌‌بردت سوی چرخ برین ** سوی آب و گل شدی در اسفلین‌‌

Ruh, seni en yüksek göklere çıkarırken sen en aşağılıklara, su ve çamura doğru gittin.

خویشتن را مسخ کردی زین سفول ** ز آن وجودی که بد آن رشک عقول‌‌

Akılların bile imrendiği öyle bir varlığı, bu alçaklık yüzünden değiştin.

پس ببین کین مسخ کردن چون بود ** پیش آن مسخ این به غایت دون بود

Şimdi bak, bu senin kendini çarpman nasıl? O çarpılma yanında bu, gayet aşağı.

اسب همت سوی اختر تاختی ** آدم مسجود را نشناختی‌‌ 540

Himmet atını yıldız cihetine sürdün, nücum ilmi ile uğraştın da secde edilmiş Âdem’i tanımadın!

آخر آدم زاده‌‌ای ای ناخلف ** چند پنداری تو پستی را شرف‌‌

Ey hayırsız evlât! Nihayet sen Âdemoğlusun, ne vakte dek alçaklığı şeref sayarsın.