چون زنی از کار بد شد روی زرد ** مسخ کرد او را خدا و زهره کرد

چون زنی از کار بد شد روی زرد ** مسخ کرد او را خدا و زهره کرد 535

Bir kadının kötü işten yüzü sararınca, utanınca Tanrı, onu çarpıp Zühre yıldızı yaptı.

عورتی را زهره کردن مسخ بود ** خاک و گل گشتن نه مسخ است ای عنود

Bir kadını Zühre yapmak çarpma oldu da balçık haline geliş, çarpılma değil midir? Be inatçı?!

روح می‌‌بردت سوی چرخ برین ** سوی آب و گل شدی در اسفلین‌‌

Ruh, seni en yüksek göklere çıkarırken sen en aşağılıklara, su ve çamura doğru gittin.

خویشتن را مسخ کردی زین سفول ** ز آن وجودی که بد آن رشک عقول‌‌

Akılların bile imrendiği öyle bir varlığı, bu alçaklık yüzünden değiştin.

پس ببین کین مسخ کردن چون بود ** پیش آن مسخ این به غایت دون بود

Şimdi bak, bu senin kendini çarpman nasıl? O çarpılma yanında bu, gayet aşağı.

اسب همت سوی اختر تاختی ** آدم مسجود را نشناختی‌‌ 540

Himmet atını yıldız cihetine sürdün, nücum ilmi ile uğraştın da secde edilmiş Âdem’i tanımadın!

آخر آدم زاده‌‌ای ای ناخلف ** چند پنداری تو پستی را شرف‌‌

Ey hayırsız evlât! Nihayet sen Âdemoğlusun, ne vakte dek alçaklığı şeref sayarsın.

چند گویی من بگیرم عالمی ** این جهان را پر کنم از خود همی‌‌

Niceye dek “ben âlemi zapt edeyim, bu cihanı kendi varlığımla doldurayım” dersin?

گر جهان پر برف گردد سربه‌‌سر ** تاب خور بگدازدش با یک نظر

Dünyayı baştanbaşa kar kaplasa güneşin harareti, bir görünüşte onu eritir.

وزر او و صد وزیر و صد هزار ** نیست گرداند خدا از یک شرار

O vezirin vebalini de, daha onun gibi yüz binlercesinin vebalini de Tanrı bir kıvılcımla yok eder.