اسب همت سوی اختر تاختی ** آدم مسجود را نشناختی‌‌

اسب همت سوی اختر تاختی ** آدم مسجود را نشناختی‌‌ 540

Himmet atını yıldız cihetine sürdün, nücum ilmi ile uğraştın da secde edilmiş Âdem’i tanımadın!

آخر آدم زاده‌‌ای ای ناخلف ** چند پنداری تو پستی را شرف‌‌

Ey hayırsız evlât! Nihayet sen Âdemoğlusun, ne vakte dek alçaklığı şeref sayarsın.

چند گویی من بگیرم عالمی ** این جهان را پر کنم از خود همی‌‌

Niceye dek “ben âlemi zapt edeyim, bu cihanı kendi varlığımla doldurayım” dersin?

گر جهان پر برف گردد سربه‌‌سر ** تاب خور بگدازدش با یک نظر

Dünyayı baştanbaşa kar kaplasa güneşin harareti, bir görünüşte onu eritir.

وزر او و صد وزیر و صد هزار ** نیست گرداند خدا از یک شرار

O vezirin vebalini de, daha onun gibi yüz binlercesinin vebalini de Tanrı bir kıvılcımla yok eder.

عین آن تخییل را حکمت کند ** عین آن زهر آب را شربت کند 545

O, aslı olmayan hayalleri, tamamıyla hikmet yapar; o, zehirli suyu şerbet haline getirir.

آن گمان انگیز را سازد یقین ** مهرها رویاند از اسباب کین‌‌

O zan ve şüphe doğuran sözleri, hakikat ve yakîn haline getirir. Kin ve adavet sebeplerinden dostluk ve muhabbet belirtir.

پرورد در آتش ابراهیم را ** ایمنی روح سازد بیم را

İbrahim’i ateş içinde besler; korkuyu, ruhun emniyeti ve selâmeti yapar.

از سبب سوزیش من سودایی‌‌ام ** در خیالاتش چو سوفسطایی‌‌ام‌‌

Onun sebep yakıcılığına hayranım. Onun hayallerinde Sofestâî gibiyim!

مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم

Hıristiyanları azdırmak hususunda vezirin başka bir hile kurması

مکر دیگر آن وزیر از خود ببست ** وعظ را بگذاشت و در خلوت نشست‌‌

O vezir kendince başka bir hile kurdu. Vaiz ve nasihati bırakıp halvete girdi.