شه چو عجز آن حکیمان را بدید ** پا برهنه جانب مسجد دوید

شه چو عجز آن حکیمان را بدید ** پا برهنه جانب مسجد دوید 55

رفت در مسجد سوی محراب شد ** سجده گاه از اشک شه پر آب شد

چون به خویش آمد ز غرقاب فنا ** خوش زبان بگشاد در مدح و ثنا

کای کمینه بخششت ملک جهان ** من چه گویم چون تو می‌‌دانی نهان‌‌

ای همیشه حاجت ما را پناه ** بار دیگر ما غلط کردیم راه‌‌

لیک گفتی گر چه می‌‌دانم سرت ** زود هم پیدا کنش بر ظاهرت‌‌ 60

چون بر آورد از میان جان خروش ** اندر آمد بحر بخشایش به جوش‌‌

در میان گریه خوابش در ربود ** دید در خواب او که پیری رو نمود

گفت ای شه مژده حاجاتت رواست ** گر غریبی آیدت فردا ز ماست‌‌

چون که آید او حکیمی حاذق است ** صادقش دان که امین و صادق است‌‌