خلق دیوانه شدند از شوق او ** از فراق حال و قال و ذوق او

Halk onun iştiyakından, hal ve tavrı ile sözünden, sohbetinden uzak düştükleri için deli oldular.

لابه و زاری همی‌‌کردند و او ** از ریاضت گشته در خلوت دو تو

Onlar yalvarıp sızlanıyorlardı, vezir ise halvette riyazetten iki büklüm olmuştu.

گفته ایشان نیست ما را بی‌‌تو نور ** بی‌‌عصا کش چون بود احوال کور

Hepsi birden ”Biz sensiz kötü bir hale düştük, karışıklık içindeyiz. Değneğini yeden birisi olmadıkça körün ahvali ne olur?

از سر اکرام و از بهر خدا ** بیش از این ما را مدار از خود جدا

İnayet et. Allah için olsun, bundan ziyade bizi kendinden ayırma!

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو 555

Bizler çocuk gibiyiz, sen bize dadısın; sen bizim üzerimize o gölgeyi döşe” demişlerdi.

گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

Vezir dedi ki: “Ruhum dostlardan uzak değildir. Fakat dışarı çıkmaya izin yok.”

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

Emirler rica ve şefaate, müritler dil uzatmaya başladılar:

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌

“Ey kerem sahibi! Bu ne kötü talih ki sensiz gönülden de yetim kalmışızdır, dinden de.

تو بهانه می‌‌کنی و ما ز درد ** می‌‌زنیم از سوز دل دمهای سرد

Sen bahaneler ediyorsun, biz ise dertle yürek yangınlığından soğuk soğuk ah edip duruyoruz.

ما به گفتار خوشت خو کرده‌‌ایم ** ما ز شیر حکمت تو خورده‌‌ایم‌‌ 560

Biz senin sohbetine alışmışız. Biz senin hikmet sütünle beslenmişiz.