گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

Vezir dedi ki: “Ruhum dostlardan uzak değildir. Fakat dışarı çıkmaya izin yok.”

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

Emirler rica ve şefaate, müritler dil uzatmaya başladılar:

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌

“Ey kerem sahibi! Bu ne kötü talih ki sensiz gönülden de yetim kalmışızdır, dinden de.

تو بهانه می‌‌کنی و ما ز درد ** می‌‌زنیم از سوز دل دمهای سرد

Sen bahaneler ediyorsun, biz ise dertle yürek yangınlığından soğuk soğuk ah edip duruyoruz.

ما به گفتار خوشت خو کرده‌‌ایم ** ما ز شیر حکمت تو خورده‌‌ایم‌‌ 560

Biz senin sohbetine alışmışız. Biz senin hikmet sütünle beslenmişiz.

الله الله این جفا با ما مکن ** خیر کن امروز را فردا مکن‌‌

Allah aşkına bize bu cefayı yapma; lütfet, bugünü yarına bırakma!

می‌‌دهد دل مر ترا کاین بی‌‌دلان ** بی‌‌تو گردند آخر از بی‌‌حاصلان‌‌

Gönlün razı olur mu, âşıkların, akıbet istifadesiz kalsınlar?

جمله در خشکی چو ماهی می‌‌تپند ** آب را بگشا ز جو بر دار بند

Hepsi de karadaki balık gibi çırpınıyorlar. Suyu aç, ırmağın bendini yık!

ای که چون تو در زمانه نیست کس ** الله الله خلق را فریاد رس‌‌

Ey zamanede nazîri olmayan zat! Allah aşkına halkın imdadına yetiş!”

دفع گفتن وزیر مریدان را

Vezirin müritleri defetmesi

گفت هان ای سخرگان گفت‌‌وگو ** وعظ و گفتار زبان و گوش جو 565

Vezir dedi ki: “Dikkat ediniz, ey dedikodu düşkünleri! Dilden çıkan ve kulakla duyulan zahiri vaizleri arayanlar!