من ز رحمت می‌‌کشانم پای تو ** کز طرب خود نیستم پروای تو

Ben sana acıdığımdan ayağını çekiyorum, yoksa neşemden zaten seni kayıracak halde değilim.

اندر آ و دیگران را هم بخوان ** کاندر آتش شاه بنهاده ست خوان‌‌ 800

İçeri gel, başkalarını da çağır ki padişah ateş içine sofra kurmuştur.

اندر آیید ای مسلمانان همه ** غیر عذب دین عذاب است آن همه‌‌

Ey Müslümanlar, hepiniz ateşe girin; din lezzetinden başka her şey azaptan ibarettir.

اندر آیید ای همه پروانه‌‌وار ** اندر این بهره که دارد صد بهار

Ey ahali, hepiniz yüzlerce baharı olan bu nasibe pervane gibi gelin, atılın!” diye bağırdı.

بانگ می‌‌زد در میان آن گروه ** پر همی‌‌شد جان خلقان از شکوه‌‌

O, cemaat ortasında böylece bağırmakta; halk, sesinden heybet içinde kalmaktaydı.

خلق خود را بعد از آن بی‌‌خویشتن ** می‌‌فگندند اندر آتش مرد و زن‌‌

Bunun üzerine kadın, erkek kendilerini, ihtiyarsız, ateşe atmağa başladılar.

بی‌‌موکل بی‌‌کشش از عشق دوست ** ز آن که شیرین کردن هر تلخ از اوست‌‌ 805

Hem de memur olmaksızın, kimse kendilerine cebretmeksizin. Yalnız dost aşkıyla… Çünkü sevgili, her acıya lezzet verir.

تا چنان شد کان عوانان خلق را ** منع می‌‌کردند کاتش در میا

Nihayet öyle oldu ki hademe, halkı “Ateşe atılmayınız” diye menetmeye başladı.

آن یهودی شد سیه رو و خجل ** شد پشیمان زین سبب بیمار دل‌‌

O Yahudi, yüzü kara ve mahcup bir hale geldi. Bu sebeple pişman oldu, gönlü sıkıldı.

کاندر ایمان خلق عاشق‌‌تر شدند ** در فنای جسم صادق‌‌تر شدند

Zira halk, imana eskiden olduğundan daha ziyade âşık, kendilerini feda etmekte daha fazla sadık oldular.