باز گستاخان ادب بگذاشتند ** چون گدایان زله‌‌ها برداشتند

لابه کرده عیسی ایشان را که این ** دایم است و کم نگردد از زمین‌‌ 85

بد گمانی کردن و حرص آوری ** کفر باشد پیش خوان مهتری‌‌

ز ان گدا رویان نادیده ز آز ** آن در رحمت بر ایشان شد فراز

ابر برناید پی منع زکات ** وز زنا افتد وبا اندر جهات‌‌

هر چه بر تو آید از ظلمات و غم ** آن ز بی‌‌باکی و گستاخی است هم‌‌

هر که بی‌‌باکی کند در راه دوست ** ره زن مردان شد و نامرد اوست‌‌ 90

از ادب پر نور گشته است این فلک ** وز ادب معصوم و پاک آمد ملک‌‌

بد ز گستاخی کسوف آفتاب ** شد عزازیلی ز جرات رد باب‌‌

ملاقات پادشاه با آن ولی که در خوابش نمودند

دست بگشاد و کنارانش گرفت ** همچو عشق اندر دل و جانش گرفت‌‌