هان مخسب ای جبری بی‌‌اعتبار ** جز به زیر آن درخت میوه‌‌دار

تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد ** بر سر خفته بریزد نقل و زاد

جبر و خفتن در میان ره زنان ** مرغ بی‌‌هنگام کی یابد امان‌‌

ور اشارتهاش را بینی زنی ** مرد پنداری و چون بینی زنی‌‌

این قدر عقلی که داری گم شود ** سر که عقل از وی بپرد دم شود 945

ز آن که بی‌‌شکری بود شوم و شنار ** می‌‌برد بی‌‌شکر را در قعر نار

گر توکل می‌‌کنی در کار کن ** کشت کن پس تکیه بر جبار کن‌‌

باز ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر جهد

جمله با وی بانگها برداشتند ** کان حریصان که سببها کاشتند

صد هزار اندر هزار از مرد و زن ** پس چرا محروم ماندند از زمن‌‌

صد هزاران قرن ز آغاز جهان ** همچو اژدرها گشاده صد دهان‌‌ 950