زاد مردی چاشتگاهی در رسید ** در سرا عدل سلیمان در دوید

Sâf bir adam, bir kuşluk çağında koşa koşa Süleyman’ın adalet sarayına erişti.

رویش از غم زرد و هر دو لب کبود ** پس سلیمان گفت ای خواجه چه بود

Yüzü gamdan sararmış, dudakları morarmıştı. Süleyman, ona “Efendi ne oldu?” dedi.

گفت عزراییل در من این چنین ** یک نظر انداخت پر از خشم و کین‌‌

O “Azrail, bana öyle bir hışımla, öyle bir kinle baktı ki…” dedi

گفت هین اکنون چه می‌‌خواهی بخواه ** گفت فرما باد را ای جان پناه‌‌

Süleyman “Peki, şimdi ne diliyorsan dile bakalım” dedi. O dedi ki: “Ey canları koruyan! Rüzgâra emret;

تا مرا ز ینجا به هندستان برد ** بو که بنده کان طرف شد جان برد 960

Beni tâ Hindistan’a götürsün; belki kulunuz oraya gidince canını kurtarır.”

نک ز درویشی گریزانند خلق ** لقمه‌‌ی حرص و امل ز آنند خلق‌‌

İşte halk fakirlikten böyle korkar. Onun için insanlar hırs, emele lokma olurlar.

ترس درویشی مثال آن هراس ** حرص و کوشش را تو هندستان شناس‌‌

Fakirlikten korkmak, tıpkı o adamın ölümden korkmasına benzer. Hırsı, çalışmayı da sen Hindistan farz et!

باد را فرمود تا او را شتاب ** برد سوی قعر هندستان بر آب‌‌

Süleyman rüzgâra emretti; rüzgâr da onu derhal Hindistan’da bir adaya götürdü.

روز دیگر وقت دیوان و لقا ** پس سلیمان گفت عزراییل را

Ertesi gün Süleyman, divan vakti halkla buluşunca Azrail’e dedi ki:

کان مسلمان را بخشم از چه چنان ** بنگریدی تا شد آواره ز خان‌‌ 965

Acaba bu işi, o adamı hanümanından avare etmek için mi yaptın?