تا مرا ز ینجا به هندستان برد ** بو که بنده کان طرف شد جان برد

تا مرا ز ینجا به هندستان برد ** بو که بنده کان طرف شد جان برد 960

Beni tâ Hindistan’a götürsün; belki kulunuz oraya gidince canını kurtarır.”

نک ز درویشی گریزانند خلق ** لقمه‌‌ی حرص و امل ز آنند خلق‌‌

İşte halk fakirlikten böyle korkar. Onun için insanlar hırs, emele lokma olurlar.

ترس درویشی مثال آن هراس ** حرص و کوشش را تو هندستان شناس‌‌

Fakirlikten korkmak, tıpkı o adamın ölümden korkmasına benzer. Hırsı, çalışmayı da sen Hindistan farz et!

باد را فرمود تا او را شتاب ** برد سوی قعر هندستان بر آب‌‌

Süleyman rüzgâra emretti; rüzgâr da onu derhal Hindistan’da bir adaya götürdü.

روز دیگر وقت دیوان و لقا ** پس سلیمان گفت عزراییل را

Ertesi gün Süleyman, divan vakti halkla buluşunca Azrail’e dedi ki:

کان مسلمان را بخشم از چه چنان ** بنگریدی تا شد آواره ز خان‌‌ 965

Acaba bu işi, o adamı hanümanından avare etmek için mi yaptın?

گفت من از خشم کی کردم نظر ** از تعجب دیدمش در رهگذر

Ben ona hışımla ne vakit baktım? Onu yol uğrağında görünce şaşırdım.

که مرا فرمود حق که امروز هان ** جان او را تو به هندستان ستان‌‌

Çünkü Hak bana “Haydi bugün var, onun canını Hindistan’da al” buyurdu.

از عجب گفتم گر او را صد پر است ** او به هندستان شدن دور اندر است‌‌

Taaccüple “Yüz tane kanadı olsa Hindistan’a gitmesi yine uzak” dedim.”

تو همه کار جهان را همچنین ** کن قیاس و چشم بگشا و ببین‌‌

İşte sen dünya işlerini hep buna kıyas et, gözünü aç da gör!