چون که مال و ملک را از دل براند ** ز آن سلیمان خویش جز مسکین نخواند

کوزه‌‌ی سر بسته اندر آب زفت ** از دل پر باد فوق آب رفت‌‌

باد درویشی چو در باطن بود ** بر سر آب جهان ساکن بود

گر چه جمله‌‌ی این جهان ملک وی است ** ملک در چشم دل او لا شی است‌‌

پس دهان دل ببند و مهر کن ** پر کنش از باد کبر من لدن‌‌ 990

جهد حق است و دوا حق است و درد ** منکر اندر نفی جهدش جهد کرد

مقرر شدن ترجیح جهد بر توکل‌‌

زین نمط بسیار برهان گفت شیر ** کز جواب آن جبریان گشتند سیر

روبه و آهو و خرگوش و شغال ** جبر را بگذاشتند و قیل و قال‌‌

عهدها کردند با شیر ژیان ** کاندر این بیعت نیفتد در زیان‌‌

قسم هر روزش بیاید بی‌‌جگر ** حاجتش نبود تقاضای دگر 995