مرحبا یا مجتبی یا مرتضی ** إن تغب جاء القضاء ضاق الفضا

Ey seçilmiş, ey Tanrı’dan razı olmuş ve Tanrı rızasını kazanmış kişi, merhaba! Sen kaybolursan hemen kaza gelir, feza daralır.

أنت مولی القوم من لا یشتهی ** قد ردی کلا لئن لم ینته‌‌ 100

Sen, kavmin ulususun, sana müştak olmayan, seni arzulamayan bayağılaşmıştır. Bundan vazgeçmezse...”

بردن پادشاه آن طبیب را بر سر بیمار تا حال او را ببیند

Padişahın hastayı görmek üzere hekimi götürmesi

چون گذشت آن مجلس و خوان کرم ** دست او بگرفت و برد اندر حرم‌‌

O ağırlama, o hal hatır sorma meclisi geçince o zatın elini tutup hareme götürdü.

قصه‌‌ی رنجور و رنجوری بخواند ** بعد از آن در پیش رنجورش نشاند

Padişah, hastayı ve hastalığını anlatıp sonra onu hastanın yanına götürdü.

رنگ رو و نبض و قاروره بدید ** هم علاماتش هم اسبابش شنید

Hekim, hastanın yüzünü görüp, nabzını sayıp, idrarını muayene etti. Hastalığının ârazını ve sebeplerini de dinledi.

گفت هر دارو که ایشان کرده‌‌اند ** آن عمارت نیست ویران کرده‌‌اند

Dedi ki: “Öbür hekimlerin çeşitli tedavileri, tamir değil; büsbütün harap etmişler.

بی‌‌خبر بودند از حال درون ** أستعیذ الله مما یفترون‌‌ 105

Onlar, iç ahvalinden haberdar değildirler. Körlüklerinden hepsinin aklı dışarıda.”

دید رنج و کشف شد بر وی نهفت ** لیک پنهان کرد و با سلطان نگفت‌‌

Hekim, hastalığı gördü, gizli şey ona açıldı. Fakat onu gizledi ve sultana söylemedi.

رنجش از صفرا و از سودا نبود ** بوی هر هیزم پدید آید ز دود

Hastalığı safra ve sevdadan değildi. Her odunun kokusu, dumanından meydana çıkar.

دید از زاریش کو زار دل است ** تن خوش است و او گرفتار دل است‌‌

İnlemesinden gördü ki, o gönül hastasıdır. Vücudu afiyettedir ama o, gönle tutulmuştur.