ز آن که سرمه‏ی نیستی در می‏کشد ** باده از تصویر شیطان می‏چشد

چشمشان خانه‏ی خیال است و عدم ** نیستها را هست بیند لاجرم‏

چشم من چون سرمه دید از ذو الجلال ** خانه‏ی هستی است نه خانه‏ی خیال‏

تا یکی مو باشد از تو پیش چشم ** در خیالت گوهری باشد چو یشم‏

یشم را آن گه شناسی از گهر ** کز خیال خود کنی کلی عبر 110

یک حکایت بشنو ای گوهر شناس ** تا بدانی تو عیان را از قیاس‏

هلال پنداشتن آن شخص خیال را در عهد عمر

ماه روزه گشت در عهد عمر ** بر سر کوهی دویدند آن نفر

تا هلال روزه را گیرند فال ** آن یکی گفت ای عمر اینک هلال‏

چون عمر بر آسمان مه را ندید ** گفت کاین مه از خیال تو دمید

ور نه من بیناترم افلاک را ** چون نمی‏بینم هلال پاک را 115