من دو بنده دارم و ایشان حقیر ** و آن دو بر تو حاکمانند و امیر

Benim iki kulum var. Onlar hor hakir kişilerdir ama ikisi de sana hükmederler, ikisi de emrederler” dedi.

گفت شه آن دو چه‏اند این زلت است ** گفت آن یک خشم و دیگر شهوت است‏

Padişah “Bu söz hatalı bir söz. O iki kul kimler ?” deyince, şeyh “ Birisi kızmak, öbürü şehvet” dedi.

شاه آن دان کاو ز شاهی فارغ است ** بی‏مه و خورشید نورش بازغ است‏

Padişahlıktan feragat edeni padişah bil. Onun nuru ayla güneş olmaksızın da parlar durur.

مخزن آن دارد که مخزن ذات اوست ** هستی او دارد که با هستی عدوست‏ 1470

Mahzene sahip olan, zatı mahzen olmuş kişidir. Varlığa, mağlûp olan, varlığa düşman olan kişidir.

خواجه‏ی لقمان به ظاهر خواجه‏وش ** در حقیقت بنده، لقمان خواجه‏اش‏

Lokman’ın efendisi, görünüşte onun efendisiydi ama hakikatte Lokman’ın kuluydu.

در جهان باژگونه زین بسی است ** در نظرشان گوهری کم از خسی است‏

Bu ters dünyada benzerler pek çoktur. Onların nazarında bir gevher, çöp parçasından da bayağıdır.

مر بیابان را مفازه نام شد ** نام و رنگی عقلشان را دام شد

Her çöle, geçip kurtulunacak yer adı verilmiştir. Ad ve suret, halkın akıllarına tuzaktır.

یک گره را خود معرف جامه است ** در قبا گویند کاو از عامه است‏

Bir güruhu, elbisesi tanıtır. Onu o libasla görünce avamdan derler.

یک گره را ظاهر سالوس زهد ** نور باید تا بود جاسوس زهد 1475

Mürailik sureti de bir güruhun adını zâhitliğe çıkarmıştır. Hâlbuki kendisi riyaya boğulmuştur.

نور باید پاک از تقلید و غول ** تا شناسد مرد را بی‏فعل و قول‏

Taklitten, kapıp kaçmadan arınmış nur gerek ki, onu, sözünü dinlemeden, işini görmeden tanısın.