هر زمان می‏گفت او نفرین نو ** اوش می‏زد کاندر این صحرا بدو

Her an ona kötü söylemekte, lânet etmekteydi. Atlı ise “ bu ovada koş” diye onu dövüyordu.

زخم دبوس و سوار همچو باد ** می‏دوید و باز در رو می‏فتاد 1890

Adam, topuz acısıyla atlının korkusundan yel gibi koşmağa başladı. Hem koşuyor, hem yüzüstü düşüyordu.

ممتلی و خوابناک و سست بد ** پا و رویش صد هزاران زخم شد

Karnı toktu, uykulu ve gevşemiş bir haldeydi. Ayağında, yüzünde yüz binlerce yara vardı.

تا شبانگه می‏کشید و می‏گشاد ** تا ز صفرا قی شدن بر وی فتاد

Atlı o adamı akşam çağına kadar çekiştirip durdu. Nihayet, adamın safrası kabardı, kusmağa başladı.

زو بر آمد خورده‏ها زشت و نکو ** مار با آن خورده بیرون جست از او

İyi, kötü yediklerini kustu. Bu kusma esnasında yılan da içinden dışarı çıktı.

چون بدید از خود برون آن مار را ** سجده آورد آن نکو کردار را

O yılanı görünce kendisine iyilik eden atlıya secde etti.

سهم آن مار سیاه زشت زفت ** چون بدید آن دردها از وی برفت‏ 1895

O kapkara çirkin ve heybetli yılanı görünce bütün dertlerini unuttu.

گفت خود تو جبرییل رحمتی ** یا خدایی که ولی نعمتی‏

Dedi ki: “ Sen, bir rahmet Cebrailisin yahut da velinimet Allah’sın

ای مبارک ساعتی که دیدی‏ام ** مرده بودم جان نو بخشیدی‏ام‏

Ne kutlu saatmiş ki beni gördün. Ölüydüm, bana yeni bir can bağışladın.

تو مرا جویان مثال مادران ** من گریزان از تو مانند خران‏

Sen, beni analar gibi aramaktayken, ben eşekler gibi senden kaçıyordum.