بو که استادی رهاند مر ترا ** و ز خطر بیرون کشاند مر ترا

زاریی می‏کن چو زورت نیست هین ** چون که کوری سر مکش از راه بین‏ 1990

تو کم از خرسی نمی‏نالی ز درد ** خرس رست از درد چون فریاد کرد

ای خدا این سنگ دل را موم کن ** ناله‏ی ما را خوش و مرحوم کن‏

گفتن نابینای سائل که دو کوری دارم‏

بود کوری کاو همی‏گفت الامان ** من دو کوری دارم ای اهل زمان‏

پس دو باره رحمتم آرید هان ** چون دو کوری دارم و من در میان‏

گفت یک کوریت می‏بینیم ما ** آن دگر کوری چه باشد وانما 1995

گفت زشت آوازم و ناخوش نوا ** زشت آوازی و کوری شد دوتا

بانگ زشتم مایه‏ی غم می‏شود ** مهر خلق از بانگ من کم می‏شود

زشت آوازم به هر جا که رود ** مایه‏ی خشم و غم و کین می‏شود