صوفی آن صورت مپندار ای عزیز ** همچو طفلان تا کی از جوز و مویز

Fakat ey aziz, sofiyi, suret sofisi sanma! Ne vakte kadar çocuklar gibi cevize, üzüme düşüp kalacaksın?

جسم ما جوز و مویز است ای پسر ** گر تو مردی زین دو چیز اندر گذر 200

Oğul, bizim cismimiz cevizle üzümdür. Ersen bu ikisinden de geç!

ور تو اندر نگذری اکرام حق ** بگذراند مر ترا از نه طبق‏

Eğer sen geçmezsen Allah’ın lütfu, Allah’ın keremi seni dokuz kat gökten geçirir.

بشنو اکنون صورت افسانه را ** لیک هین از که جدا کن دانه را

Şimdi hikâyenin zahirini dinle, fakat taneyi samandan ayır ha!

حلقه‌ای آن صوفیان مستفید ** چون که در وجد و طرب آخر رسید

O zevk ve huzur dileyen sofilerin zikir ve murakabeleri, vecit ve şevkle sona erince.

خوان بیاوردند بهر میهمان ** از بهیمه یاد آورد آن زمان‏

Konuğa yemek getirdiler. Konuk, o zaman hayvanı hatırladı,

گفت خادم را که در آخر برو ** راست کن بهر بهیمه کاه و جو 205

Hizmetçiye ”Ahıra git, hayvana saman ve arpa ver ”dedi.

گفت لا حول این چه افزون گفتن است ** از قدیم این کارها کار من است‏

Hizmetçi dedi ki :“ Lâhavle... Bu ne fazla söz! Eskiden beri bu işler benim işim.”

گفت تر کن آن جوش را از نخست ** کان خر پیر است و دندانهاش سست‏

Sofi “Önce arpayı ısla. Çünkü eşek karttır, dişleri sağlam değil” dedi.

گفت لاحول این چه می‏گویی مها ** از من آموزند این ترتیبها

Hizmetçi “ Lâhavle. Ey ulu, bunu niye söylüyorsun? Bu hizmet usulünü, hep benden öğrenirler” dedi.