این جهان کوه است و گفت‏وگوی تو ** از صدا هم باز آید سوی تو

چون ز صوفی گشت فارغ باغبان ** یک بهانه کرد ز آن پس جنس آن‏

کای شریف من برو سوی وثاق ** که ز بهر چاشت پختم من رقاق‏ 2190

بر در خانه بگو قیماز را ** تا بیارد آن رقاق و قاز را

چون به ره کردش بگفت ای تیز بین ** تو فقیهی ظاهر است این و یقین‏

او شریفی می‏کند دعوی سرد ** مادر او را که داند تا که کرد

بر زن و بر فعل زن دل می‏نهید ** عقل ناقص و آن گهانی اعتماد

خویشتن را بر علی و بر نبی ** بسته است اندر زمانه بس غبی‏ 2195

هر که باشد از زنا و زانیان ** این برد ظن در حق ربانیان‏

هر که بر گردد سرش از چرخها ** همچو خود گردنده بیند خانه را