هر کجا او می‏دود این می‏دود ** از طمع هم درد صاحب می‏شود

کاذبی یا صادقی چون شد روان ** آن دروغش راستی شد ناگهان‏

اندر آن صحرا که آن اشتر شتافت ** اشتر خود نیز آن دیگر بیافت‏

چون بدیدش یاد آورد آن خویش ** بی‏طمع شد ز اشتر آن یار و خویش‏ 2995

آن مقلد شد محقق چون بدید ** اشتر خود را که آن جا می‏چرید

او طلب کار شتر آن لحظه گشت ** می‏نجستش تا ندید او را به دشت‏

بعد از آن تنها روی آغاز کرد ** چشم سوی ناقه‏ی خود باز کرد

گفت آن صادق مرا بگذاشتی ** تا به اکنون پاس من می‏داشتی‏

گفت تا اکنون فسوسی بوده‏ام ** وز طمع در چاپلوسی بوده‏ام‏ 3000

این زمان هم درد تو گشتم که من ** در طلب از تو جدا گشتم به تن‏