چون کنی از خلد زی دوزخ فرار ** غافل از لا یستوی اصحاب نار

Çünkü cehennem ehliyle cennet ehlinin müsavi olmadığından gaflet ederek cennetten kaçtın, cehennemde karar ettin.

این سزای آن که از شاه خبیر ** خیره بگریزد به خانه‏ی گنده پیر

Halinden haberdar olan padişahtan sersemce bu kokuşuk kocakarının evine kaçağın layığı budur”

باز می‏مالید پر بر دست شاه ** بی‏زبان می‏گفت من کردم گناه‏

Doğan kanadını padişahın eline sürmekte, hal diliyle “Ben günah ettim”;

پس کجا زارد کجا نالد لئیم ** گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم‏ 335

Ey kerem sahibi, sen iyilerden başkasını kabul etmezsen kötü nereye varsın da halini arz edip ağlasın?

لطف شه جان را جنایت جو کند ** ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند

Padişah, her kötüyü iyi ettiğinden onun lütfu cana bu cüreti vermekte, bu cinayetleri yaptırmaktadır” demekteydi.

رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما

Yürü, çirkin işlerde bulunma ki bizim iyiliklerimiz bile o güzel sevgilimizin huzurunda çirkin görünmektedir.

خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی‏

Hâlbuki sen ettiğin hizmeti ona lâyık sandın da cürüm bayrağını onun için yücelttin.

چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد

Sana onu anmaya, Onu çağırmaya izin verdiler de o yüzden günlüne gurur düştü.

هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340

Kendini Allah ile konuşur gördün. Hâlbuki niceler vardır ki bu şüphe yüzünden ondan ayrı düşer.

گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین‏

Gerçi padişah seninle beraber yerde oturur ama sen kendini tanı, haddini bil de daha iyi, daha edepli otur!