فکرتت که کژ مبین نیکو نگر ** هست آن فکرت شعاع آن گهر

هر جوابی کان ز گوش آید به دل ** چشم گفت از من شنو آن را بهل‏

گوش دلاله ست و چشم اهل وصال ** چشم صاحب حال و گوش اصحاب قال‏

در شنود گوش تبدیل صفات ** در عیان دیدها تبدیل ذات‏

ز آتش ار علمت یقین شد از سخن ** پختگی جو در یقین منزل مکن‏ 860

تا نسوزی نیست آن عین الیقین ** این یقین خواهی در آتش در نشین‏

گوش چون نافذ بود دیده شود ** ور نه قل در گوش پیچیده شود

این سخن پایان ندارد باز گرد ** تا که شه با آن غلامانش چه کرد

به راه کردن شاه یکی را از آن دو غلام و از این دیگر پرسیدن

آن غلامک را چو دید اهل ذکا ** آن دگر را کرد اشارت که بیا

کاف رحمت گفتمش تصغیر نیست ** جد چو گوید طفلکم تحقیر نیست‏ 865