آن تقاضای دو چشم دل شناس ** کاو همی‏جوید ضیای بی‏قیاس‏

چون فراق آن دو نور بی‏ثبات ** تاسه آوردت گشادی چشمهات‏

پس فراق آن دو نور پایدار ** تاسه می‏آرد مر آن را پاس دار

او چو می‏خواند مرا من بنگرم ** لایق جذب‏ام و یا بد پیکرم‏ 90

گر لطیفی زشت را در پی کند ** تسخری باشد که او بر وی کند

کی ببینم روی خود را ای عجب ** تا چه رنگم همچو روزم یا چو شب‏

نقش جان خویش می‏جستم بسی ** هیچ می‏ننمود نقشم از کسی‏

گفتم آخر آینه از بهر چیست ** تا بداند هر کسی کاو چیست و کیست‏

آینه‏ی آهن برای پوستهاست ** آینه‏ی سیمای جان سنگین بهاست‏ 95

آینه‏ی جان نیست الا روی یار ** روی آن یاری که باشد ز آن دیار