نوح از آن گوهر که برخوردار بود ** در هوای بحر جان دربار بود

Nuh’un feyiz aldığı, can denizi havasında inciler yağdırdığı nuru halk edene ant olsun.

جان ابراهیم از آن انوار زفت ** بی‏حذر در شعله‏های نار رفت‏

İbrahim’in canı o nurlardan nurlandı da pervasızca ateş şulelerine koştu, ateşe atıldı.

چون که اسماعیل در جویش فتاد ** پیش دشنه‏ی آب دارش سر نهاد

İsmail, onun ırmağına düştü de o yüzden parlak bıçağın önüne baş koydu, boyun verdi.

جان داود از شعاعش گرم شد ** آهن اندر دست بافش نرم شد 915

Davut’un canı onun şulelerinden hararetlendi de ondan dolayı elinde demir yumuşadı, eridi.

چون سلیمان بد وصالش را رضیع ** دیو گشتش بنده فرمان و مطیع‏

Süleyman, onun vuslatından süt emdi de cinler periler onun için fermanına tabi oldular.

در قضا یعقوب چون بنهاد سر ** چشم روشن کرد از بوی پسر

Yakup, onun kaza ve kaderine teslim oldu da ondan oğlunun kokusuyla gözü açıldı, aydınlandı.

یوسف مه رو چو دید آن آفتاب ** شد چنان بیدار در تعبیر خواب‏

Ay yüzlü Yusuf, o güneşi gördü de rüya tabirinde o kadar uyanık hale geldi.

چون عصا از دست موسی آب خورد ** ملکت فرعون را یک لقمه کرد

Asâ, Musa’nın ellinden su içti de o yüzden Firavun’un saltanatını bir lokma etti.

نردبانش عیسی مریم چو یافت ** بر فراز گنبد چارم شتافت‏ 920

Meryem oğlu Îsa, merdivenini buldu da dördüncü kat göğün üstüne çıktı.

چون محمد یافت آن ملک و نعیم ** قرص مه را کرد او در دم دو نیم‏

Muhammed, o mülkü, o nimeti buldu da hemencecik ayı ikiye böldü.