گر به دامی افکنم من یک امیر ** از امیران خفیه دارم نه از وزیر

گر به دامی افکنم من یک امیر ** از امیران خفیه دارم نه از وزیر 990

Ben bir emiri tuzağa düşürmek dilersem emirlerden gizlerim, fakat vezirden gizlemem.

حق به من بنمود پس پاداش کار ** وز صورهای عملها صد هزار

Hak bana işlerin mükâfat ve mücazaatını, amellerden yüz binlercesinin büründüğü suretleri gösterdi.

تو نشانی ده که من دانم تمام ** ماه را بر من نمی‏پوشد غمام‏

Ben bilirim ama sen de bir nişane ver. Ay, bulutla örtülse de bana gizli değildir” dedi.

گفت پس از گفت من مقصود چیست ** چون تو می‏دانی که آن چه بود چیست‏

Köle, mademki olanı, biteni olduğu gibi biliyorsun; beni söyletmeden kastın ne, deyince;

گفت شه حکمت در اظهار جهان ** آن که دانسته برون آید عیان‏

Padişah “ Dünyayı izhar etmekteki hikmet, Allah’ın ilmindekileri izhar etmektir.

آن چه می‏دانست تا پیدا نکرد ** بر جهان ننهاد رنج طلق و درد 995

Bildiğini izhar etmedikçe âlemdeki zahmet ve meşakkatleri belirtmez.

یک زمان بی‏کار نتوانی نشست ** تا بدی یا نیکیی از تو نجست‏

Senden bir kötülük yahut iyilik meydana gelmeksizin hatta bir an bile duramazsın.

این تقاضاهای کار از بهر آن ** شد موکل تا شود سرت عیان‏

Bu amelleri izhar etme zarureti, sırrının açığa çıkması içindir.

پس کلابه‏ی تن کجا ساکن شود ** چون سر رشته‏ی ضمیرش می‏کشد

Nasıl olur da ipliğin ucunu gönlün çekip durduğu halde iplik eğirme âletine benzeyen tenin işlemez?

تاسه‏ی تو شد نشان آن کشش ** بر تو بی‏کاری بود چون جان کنش‏

Tasalanman, dertlenmen; gönlünün o çekişine, isteğine alamettir. O işi yapmamak da sana açıkça can çekişmedir, ölümdür.