گفت امر آمد برو مهلت ترا ** من بجای خود شدم رستی ز ما

Musa, “Emir geldi, mühlet sana. Bizden kurtuldun, şimdilik ben yerime gidiyorum” dedi.

او همی‌شد و اژدها اندر عقب ** چون سگ صیاد دانا و محب 1100

Musa yola düştü, ejderha da bilgili ve dost bir av köpeği gibi peşine takıldı.

چون سگ صیاد جنبان کرده دم ** سنگ را می‌کرد ریگ او زیر سم

Av köpeği gibi kuyruğunu sallayarak gidiyor, ayaklarının altında taşları kum gibi eziyordu.

سنگ و آهن را بدم در می‌کشید ** خرد می‌خایید آهن را پدید

Taşı, demiri nefesiyle çekip sömürmekte, demiri apaşikâr bir surette ağzında ezip çiğnemekteydi.

در هوا می‌کرد خود بالای برج ** که هزیمت می‌شد از وی روم و گرج

Havalanıp burçların üstüne çıkmakta, Rum, Gürcü… Herkes ondan kaçmaktaydı.

کفک می‌انداخت چون اشتر ز کام ** قطره‌ای بر هر که زد می‌شد جذام

Deve gibi ağzından köpükler saçıyordu. O köpüğün bir katresi kimin üstüne düşse cüzzam illetine tutuluyordu.

ژغژغ دندان او دل می‌شکست ** جان شیران سیه می‌شد ز دست 1105

Dişlerinin gıcırtısı, yürekleri yerinden oynatıyor, kara aslanların bile canları elden gidiyordu.

چون به قوم خود رسید آن مجتبی ** شدق او بگرفت باز او شد عصا

O seçilmiş peygamber, kavminin yanına varınca ejderhayı boğazından yakaladı, ejderha asâ oldu yine.

تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب ** پیش ما خورشید و پیش خصم شب

Asâya dayandı da dedi ki: “Ne şaşılacak şey. Bizim yanımızda güneş, düşmana karşı gece!

ای عجب چون می‌نبیند این سپاه ** عالمی پر آفتاب چاشتگاه

Ne hayret edilecek şey ki bu ordu, kuşluk güneşiyle dopdolu olan bu âlemi görmüyor.