آدم و حوا کجا بد آن زمان ** که خدا افکند این زه در کمان

Allah bu yaya kiriş taktığı zaman Âdem neredeydi, Havva nerede?

این سخن هم ناقص است و ابترست ** آن سخن که نیست ناقص آن سرست

Bu söz de noksandır, bu sözün de bir neticesi yoktur. Noksan olmayan söz o tarafa, hakikat âlemine ait olan sözdür.

گر بگوید زان بلغزد پای تو ** ور نگوید هیچ از آن ای وای تو

eksik

ور بگوید در مثال صورتی ** بر همان صورت بچفسی ای فتی

Fakat sana söylense hemencecik o misale yapışır, o sureti hakikat sanırsın a yiğidim!

بسته‌پایی چون گیا اندر زمین ** سر بجنبانی ببادی بی‌یقین 1280

Ot gibi ayağın yere bağlı… Hakikate erişemez de bir yelle başını sallar durursun.

لیک پایت نیست تا نقلی کنی ** یا مگر پا را ازین گل بر کنی

Ayağın yok ki bir yerden bir yere gidebilesin yahut çalışıp çabalayıp ayağını bu balçıktan kurtarasın.

چون کنی پا را حیاتت زین گلست ** این حیاتت را روش بس مشکلست

Nasıl kurtarabilir, nasıl bu balçıktan ayağının çekebilirsin? Hayatın bu balçıktan. Hayatını terk etmekse senin için pek müşkül bir şey!

چون حیات از حق بگیری ای روی ** پس شوی مستغنی از گل می‌روی

Fakat ey yoksul adam, Hak’tan hayat bulursan topraktan müstağni olur, bu balçığı o vakit terk edersin.

شیر خواره چون ز دایه بسکلد ** لوت‌خواره شد مرورا می‌هلد

Süt emen çocuk dadıdan vazgeçti mi yemek yemeğe başlar, artık onu bırakır gider.

بسته‌ی شیر زمینی چون حبوب ** جو فطام خویش از قوت القلوب 1285

Sen, topraktan biten taneler gibi yerin sütüne bağlanmış, ona bağlanmış, ona alışmışsın. Kalplerin gıdasına alış da bu sütten kesilmeye bak!