بر دمید اندیشه‌ای زان طفل خرد ** پیر با صد تجربه بویی نبرد

خود فزون آن به که آن از فطرتست ** تا ز افزونی که جهد و فکرتست

تو بگو داده‌ی خدا بهتر بود ** یاکه لنگی راهوارانه رود 1545

در وهم افکندن کودکان اوستاد را

روز گشت و آمدند آن کودکان ** بر همین فکرت ز خانه تا دکان

جمله استادند بیرون منتظر ** تا درآید اول آن یار مصر

زانک منبع او بدست این رای را ** سر امام آید همیشه پای را

ای مقلد تو مجو بیشی بر آن ** کو بود منبع ز نور آسمان

او در آمد گفت استا را سلام ** خیر باشد رنگ رویت زردفام 1550

گفت استا نیست رنجی مر مرا ** تو برو بنشین مگو یاوه هلا

نفی کرد اما غبار وهم بد ** اندکی اندر دلش ناگاه زد