مصطفی چون برد بوی از راه دور ** چون نیابد از دهان ما بخور

Mustafa, ta uzak yoldan koku alır da ağzımızda ki güzel kokuyu nasıl almaz?

هم بیابد لیک پوشاند ز ما ** بوی نیک و بد بر آید بر سما

Duyar, duyar ama yüzümüze vurmaz, örter. İyi koku da göklere çıkar, kötü koku da.

تو همی‌خسپی و بوی آن حرام ** می‌زند بر آسمان سبزفام

Sen uyuyup durursun, o haram koku ise şu yeşil gökyüzüne urup durur.

همره انفاس زشتت می‌شود ** تا به بوگیران گردون می‌رود 165

Seni çirkin nefeslerine yoldaş olup felekte kokuları alanlara kadar gider.

بوی کبر و بوی حرص و بوی آز ** در سخن گفتن بیاید چون پیاز

Kibir, hırs, şehvet kokusu, söz söylerken soğan gibi kokar.

گر خوری سوگند من کی خورده‌ام ** از پیاز و سیر تقوی کرده‌ام

Yemin eder de “Ben onları ne zaman yedim? Soğandan da çekinmekteyim, sarımsaktan da” dersen

آن دم سوگند غمازی کند ** بر دماغ همنشینان بر زند

O yalan yemini ederken nefesin, kovuculuk eder. Kokusu seninle beraber oturanların dimağına vurur.

پس دعاها رد شود از بوی آن ** آن دل کژ می‌نماید در زبان

O koku yüzünden dualar reddedilir. O kötü kalp, sözle kendisini gösterir.

اخسا آید جواب آن دعا ** چوب رد باشد جزای هر دغا 170

O duaya “Sesinizi kesin” cevabı gelir. Her azgının cezası onu kovan sopadır.

گر حدیثت کژ بود معنیت راست ** آن کژی لفظ مقبول خداست

Fakat sözün eğri, özün doğru olursa o söz eğriliği, Allah’a makbuldür.

بیان آنک خطای محبان بهترست از صواب بیگانگان بر محبوب

Dostların hatası, yabancıların doğrusundan daha iyidir.