آب را هر دم کند پوشیده او ** آن هوا خندان و گریان عقل تو

آب را هر دم کند پوشیده او ** آن هوا خندان و گریان عقل تو 1830

Suyu daima örter; hava buna güler; akılsa ağlar durur.

چونک تقوی بست دو دست هوا ** حق گشاید هر دو دست عقل را

Allah korkusu, havanın ellerini bağlarsa Hakk aklın ellerini çözer.

پس حواس چیره محکوم تو شد ** چون خرد سالار و مخدوم تو شد

Hizmetkârın âkil olursa sana galip olan duygularda mahkûmun olur.

حس را بی‌خواب خواب اندر کند ** تا که غیبیها ز جان سر بر زند

Gayba mensup sırlar, can âleminden zuhur etsin diye duyguları zahirî olmayan bir uykuya daldırır da,

هم به بیداری ببینی خوابها ** هم ز گردون بر گشاید بابها

İnsan uyanıkken rüyalar da görür, insana gök kapıları da açılır.

قصه‌ی خواندن شیخ ضریر مصحف را در رو و بینا شدن وقت قرائت

Kör Şeyhin Kur’an’ı yüzünden okuması ve Kur’an okurken gözlerinin görmesi

دید در ایام آن شیخ فقیر ** مصحفی در خانه‌ی پیری ضریر 1835

Yoksul şeyhin biri, bir vakitler kör bir pirin evinde bir mushaf gördü.

پیش او مهمان شد او وقت تموز ** هر دو زاهد جمع گشته چند روز

Temmuz ayı idi, ona mihman olmuştu: O iki zâhit, birkaç gün bir araya gelmişlerdi.

گفت اینجا ای عجب مصحف چراست ** چونک نابیناست این درویش راست

Kendi kendisine “Burada mushafın ne işi var? Bu adam kör” dedi.

اندرین اندیشه تشویشش فزود ** که جز او را نیست اینجا باش و بود

Bu düşünceye düştü, huzuru kaçtı; “Burada bu körden başka kimse de yok, bu ne iş?

اوست تنها مصحفی آویخته ** من نیم گستاخ یا آمیخته

Burada yalnız o var, bir de buraya mushaf koymuş. Ben ne bunağım, ne sersem…