پیش او مهمان شد او وقت تموز ** هر دو زاهد جمع گشته چند روز

Temmuz ayı idi, ona mihman olmuştu: O iki zâhit, birkaç gün bir araya gelmişlerdi.

گفت اینجا ای عجب مصحف چراست ** چونک نابیناست این درویش راست

Kendi kendisine “Burada mushafın ne işi var? Bu adam kör” dedi.

اندرین اندیشه تشویشش فزود ** که جز او را نیست اینجا باش و بود

Bu düşünceye düştü, huzuru kaçtı; “Burada bu körden başka kimse de yok, bu ne iş?

اوست تنها مصحفی آویخته ** من نیم گستاخ یا آمیخته

Burada yalnız o var, bir de buraya mushaf koymuş. Ben ne bunağım, ne sersem…

تا بپرسم نه خمش صبری کنم ** تا به صبری بر مرادی بر زنم 1840

Onun için hiçbir şey sormayayım, sabredeyim de sabırla muradıma erişeyim” dedi.

صبر کرد و بود چندی در حرج ** کشف شد کالصبر مفتاح الفرج

Sabretti, bir müddet gönlü sıkıldı, fakat nihayet meseleyi anladı. Çünkü sabır, genişliğin anahtarıdır.

صبرکردن لقمان چون دید کی داود حلقه‌ها می‌ساخت از سال کردن با این نیت کی صبر از سال موجب فرج باشد

Lokman’ın Davud aleyhisselâm’ı demir halkalar yaparken görüp merak etmesi, sabredersem elbette anlarım diye sormayıp sabretmesi

رفت لقمان سوی داود صفا ** دید کو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها

Lokman, tertemiz Davud’un yanına gitmiş, onun demir halkalar yapmakta olduğunu görmüştü.

جمله را با همدگر در می‌فکند ** ز آهن پولاد آن شاه بلند

O yüce padişah demir halkalar yapıyor, halkaları birbirine takıyordu.

صنعت زراد او کم دیده بود ** درعجب می‌ماند وسواسش فزود

Lokman silah yapma sanatını pek görmemişti, şaşırıp kaldı, vesveseleri arttı.

کین چه شاید بود وا پرسم ازو ** که چه می‌سازی ز حلقه تو بتو 1845

Bu nedir acaba, şunu bir sorsam, bu kat kat halkalarla ne yapıyorsun desem, dedi.