زین سبب نبود ولی را اعتراض ** هرچه بستاند فرستد اعتیاض

گر بسوزد باغت انگورت دهد ** در میان ماتمی سورت دهد

آن شل بی‌دست را دستی دهد ** کان غمها را دل مستی دهد

لا نسلم و اعتراض از ما برفت ** چون عوض می‌آید از مفقود زفت 1875

چونک بی آتش مرا گرمی رسد ** راضیم گر آتشش ما را کشد

بی چراغی چون دهد او روشنی ** گر چراغت شد چه افغان می‌کنی

صفت بعضی اولیا کی راضی‌اند باحکام و لابه نکنند کی این حکم را بگردان

بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان ** که ندارند اعتراضی در جهان

ز اولیا اهل دعا خود دیگرند ** که همی‌دوزند و گاهی می‌درند

قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا ** که دهانشان بسته باشد از دعا 1880

از رضا که هست رام آن کرام ** جستن دفع قضاشان شد حرام