این چنین آمد ز اصل آن خوی او ** نه ریاضت نه بجست و جوی او

Bu ahlâk, ona ezelden verilmiştir; gözü ve sevgilinin cemalinin güzelliğiyle dolmuş aydın olmuştur.

آنگهان خندد که او بیند رضا ** همچو حلوای شکر او را قضا

Bu çeşit kul, Allah rızasını görünce güler, neşelenir. Kaza, ona şekerle yapılmış helva gibi gelir.

بنده‌ای کش خوی و خلقت این بود ** نه جهان بر امر و فرمانش رود 1915

Bu kulun huyu ve yaradılışı böyle olursa âlem, onun emrine, onun fermanına tabi değil de nedir?”

پس چرا لابه کند او یا دعا ** که بگردان ای خداوند این قضا

Peki… Neden dua edip de Yarabbi, bu takdiri sen tebdil et diye yalvarsın?

مرگ او و مرگ فرزندان او ** بهر حق پیشش چو حلوا در گلو

İşte şeyhe göre Allah rızası bakımından kendi ölümü de evlâtlarının ölümü de helva gibiydi.

نزع فرزندان بر آن باوفا ** چون قطایف پیش شیخ بی‌نوا

O vefakâr, o yoksul şeyhe evlât ölümü, kadayıf gibi gelmişti.

پس چراگوید دعا الا مگر ** در دعا بیند رضای دادگر

O halde Allah rızasını, duada görmedikçe neden dua etsin?

آن شفاعت و آن دعا نه از رحم خود ** می‌کند آن بنده‌ی صاحب رشد 1920

Doğru yolu bulan bu çeşit kulun şefaati de acımaktan değildir, duası da.

رحم خود را او همان دم سوختست ** که چراغ عشق حق افروختست

O, Allah aşkının mumunu yakar yakmaz kendi acımasını da yakmış yandırmıştır.

دوزخ اوصاف او عشقست و او ** سوخت مر اوصاف خود را مو بمو

Onun aşkı, vasıflarına cehennem kesilmiştir O, kendi vasıflarını kıldan kıla tamamıyla yakmıştır.