این خمار غم دلیل آن شدست ** که بدان مفقود مستی‌ات بدست

جز به اندازه‌ی ضرورت زین مگیر ** تا نگردد غالب و بر تو امیر 2260

سر کشیدی تو که من صاحب‌دلم ** حاجت غیری ندارم واصلم

آنچنانک آب در گل سر کشد ** که منم آب و چرا جویم مدد

دل تو این آلوده را پنداشتی ** لاجرم دل ز اهل دل برداشتی

خود روا داری که آن دل باشد این ** کو بود در عشق شیر و انگبین

لطف شیر و انگبین عکس دلست ** هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست 2265

پس بود دل جوهر و عالم عرض ** سایه‌ی دل چون بود دل را غرض

آن دلی کو عاشق مالست و جاه ** یا زبون این گل و آب سیاه

یا خیالاتی که در ظلمات او ** می‌پرستدشان برای گفت و گو