دل تو این آلوده را پنداشتی ** لاجرم دل ز اهل دل برداشتی

خود روا داری که آن دل باشد این ** کو بود در عشق شیر و انگبین

لطف شیر و انگبین عکس دلست ** هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست 2265

پس بود دل جوهر و عالم عرض ** سایه‌ی دل چون بود دل را غرض

آن دلی کو عاشق مالست و جاه ** یا زبون این گل و آب سیاه

یا خیالاتی که در ظلمات او ** می‌پرستدشان برای گفت و گو

دل نباشد غیر آن دریای نور ** دل نظرگاه خدا وانگاه کور

نه دل اندر صد هزاران خاص و عام ** در یکی باشد کدامست آن کدام 2270

ریزه‌ی دل را بهل دل را بجو ** تا شود آن ریزه چون کوهی ازو

دل محیطست اندرین خطه‌ی وجود ** زر همی‌افشاند از احسان و جود