دید یوسف آفتاب و اختران ** پیش او سجده‌کنان چون چاکران

Yusuf, güneşle yıldızların, huzurunda kullar gibi secde ettiklerini gördü.

اعتمادش بود بر خواب درست ** در چه و زندان جز آن را می‌نجست 2335

O rüyaya adamakıllı inandı, kuyuda da ondan başka bir şey ummuyordu, zindanda da.

ز اعتماد او نبودش هیچ غم ** از غلامی وز ملام و بیش و کم

Ona dayanmakta, onu beklemekteydi. Ondan başka ne kulluktan derdi vardı, ne az çok kınanmaktan!

اعتمادی داشت او بر خواب خویش ** که چو شمعی می‌فروزیدش ز پیش

Rüyası, mum gibi gözünün önünde yanmakta, onu aydınlatıp durmaktaydı; rüyasına güveniyordu.

چون در افکندند یوسف را به چاه ** بانگ آمد سمع او را از اله

Yusuf’u kuyuya attıkları zaman Allah’tan kulağına şu ses gelmişti:

که تو روزی شه شوی ای پهلوان ** تا بمالی این جفا در رویشان

Ey yiğit, sen bir gün padişah olacaksın. O vakit seni kıyanların sözlerini, yüzlerine vurursun.

قایل این بانگ ناید در نظر ** لیک دل بشناخت قایل را ز اثر 2340

Bunu seslenen görünmüyordu ama gönül, söyleyenin eserini tanıyordu.

قوتی و راحتی و مسندی ** در میان جان فتادش زان ندا

O sesten cana bir kuvvet, bir rahat, bir huzur geliyordu.

چاه شد بر وی بدان بانگ جلیل ** گلشن و بزمی چو آتش بر خلیل

İbrahim’e ateş nasıl bir gül bahçesi olmuşsa o ses yüzünden kuyu da Yusuf’a gül bahçesi kesilmişti.

هر جفا که بعد از آنش می‌رسید ** او بدان قوت بشادی می‌کشید

Gayri ne cefa geldiyse o kuvvetle tahammül etti. Neşeyle çekti.