که ز اشک چشم او رویید نبت ** که چرا اندر جریده‌ی لاست ثبت

تو قیاسی گیر طراریش را ** که چنان سرور کند زو ریش را 2855

الحذر ای گل‌پرستان از شرش ** تیغ لا حولی زنید اندر سرش

کو همی‌بیند شما را از کمین ** که شما او را نمی‌بینید هین

دایما صیاد ریزد دانه‌ها ** دانه پیدا باشد و پنهان دغا

هر کجا دانه بدیدی الحذر ** تا نبندد دام بر تو بال و پر

زانک مرغی کو بترک دانه کرد ** دانه از صحرای بی تزویر خورد 2860

هم بدان قانع شد و از دام جست ** هیچ دامی پر و بالش را نبست

وخامت کار آن مرغ کی ترک حزم کرد از حرص و هوا

باز مرغی فوق دیواری نشست ** دیده سوی دانه دامی ببست

یک نظر او سوی صحرا می‌کند ** یک نظر حرصش به دانه می‌کشد