گر طبیبی گویدت غوره مخور ** که چنین رنجی بر آرد شور و شر

Bir doktor sana “Koruk yeme, san şu çeşit kötü bir hastalık verir” dese,

تو بگویی فال بد چون می‌زنی ** پس تو ناصح را مثم می‌کنی

“Neden kötüye yoruyorsun” der misin? Dersen öğütçüyü suçlu tutuyorsun demektir.

ور منجم گویدت کامروز هیچ ** آنچنان کاری مکن اندر پسیچ

Müneccim “ Bugün sefere çıkma sakın” dese,

صد ره ار بینی دروغ اختری ** یک دوباره راست آید می‌خری

Müneccimin yüz kere bile yalanını tutmuş olsan da bir iki kere sözü doğru çıksa yine sözüne uyarsın.

این نجوم ما نشد هرگز خلاف ** صحتش چون ماند از تو در غلاف 2965

Bizim nücum bilgimize asla yanlış çıkmaz. Böyle olduğu halde nasıl oluyor da doğruluğuna inanmıyorsun, doğruluğu sence gizli, kapaklı kalıyor?

آن طبیب و آن منجم از گمان ** می‌کنند آگاه و ما خود از عیان

O doktorla müneccim, sana verdikleri haberi zanla, şüpheyle veriyor. Hâlbuki biz açıkça görüyor, söylüyoruz.

دود می‌بینیم و آتش از کران ** حمله می‌آرد به سوی منکران

Cehennemin dumanını, cehennemin ateşini, cehennemin münkirlere saldırdığını uzaktan görüyoruz.

تو همی‌گویی خمش کن زین مقال ** که زیان ماست قال شوم‌فال

Sense, sus yahu, bırak şu sözü; kötüye yormak, bize ziyan veriyor demektesin.

ای که نصح ناصحان را نشنوی ** فال بد با تست هر جا می‌روی

Ey öğütçülerin öğüdünü dinlemeyen, kötü yoruş, nereye varırsan var, seninledir!

افعیی بر پشت تو بر می‌رود ** او ز بامی بیندش آگه کند 2970

Âdeta ardından bir yılan gidiyor; birisi de damdan görüp haber veriyor.