بس کن ار شرحی بگویم دور دست ** خشم گیرد میر و هم داند که هست

Kâfi yeter artık… Uzun uzadıya anlatmaya girişsem beyler, padişahlar, hem kızarlar, hem de anlattıklarımın kendilerinde olduğunu bilirler anlarlar.

حاصل این آمد که بد کن ای کریم ** با لیمان تا نهد گردن لیم

Hulâsa ey kerem sahibi, alçak nefse iyilik etme, kötü davran da alçaklarla beraber o da sana boyun eğsin, teslim olsun.

با لیم نفس چون احسان کند ** چون لیمان نفس بد کفران کند 3010

Alçak nefse ihsanda bulunursa alçaklar gibi nimeti inkâr eder, azgınlaşır.

زین سبب بد که اهل محنت شاکرند ** اهل نعمت طاغیند و ماکرند

İşte mihnette, meşakkatte bulunanların şükretmesi, nimet ve devlet sahiplerinin azgın ve hilebaz olmaları bu yüzdendir.

هست طاغی بگلر زرین‌قبا ** هست شاکر خسته‌ی صاحب‌عبا

Altınlarla bezenmiş kaftanlara bürünen beyler, padişahlar azgın kişilerdir. Abaya sarınan yoksul yok mu? Şükreden odur işte.

شکر کی روید ز املاک و نعم ** شکر می‌روید ز بلوی و سقم

Mal, mülk, devlet ve nimet sahipleri hiç şükrederler mi? Şükür mihnetten ve meşakkatten biter, gelişir.

قصه عشق صوفی بر سفره‌ی تهی

Sofinin boş sofraya sevdalanması

صوفیی بر میخ روزی سفره دید ** چرخ می‌زد جامه‌ها را می‌درید

Bir sofi bir gün çiviye asılmış bir sofra gördü. Vecde geldi, dönmeye, oynamaya başladı, elbisesini yırtıyor.

بانگ می‌زد نک نوای بی‌نوا ** قحطها و دردها را نک دوا 3015

İşte azıkların azığı... İşte kıtlıkların, dertlerin devası diye nâralar atıyordu.

چونک دود و شور او بسیار شد ** هر که صوفی بود با او یار شد

Dumanı başından çıkıp neşesi, zevki arttıkça arttı… Sofilerde ona uydular, semâa başladılar.

کخ‌کخی و های و هویی می‌زدند ** تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند

Kih, kih gülmeye, hay huy etmeye koyuldular… Defalarca kendilerinden geçip kendilerine geldiler.