ای مغفل رشته‌ای بر پای بند ** تا ز خود هم گم نگردی ای لوند

ناسپاسی و فراموشی تو ** یاد ناورد آن عسل‌نوشی تو 310

لاجرم آن راه بر تو بسته شد ** چون دل اهل دل از تو خسته شد

زودشان در یاب و استغفار کن ** همچو ابری گریه‌های زار کن

تا گلستانشان سوی تو بشکفد ** میوه‌های پخته بر خود وا کفد

هم بر آن در گرد کم از سگ مباش ** با سگ کهف ار شدستی خواجه‌تاش

چون سگان هم مر سگان را ناصح‌اند ** که دل اندر خانه‌ی اول ببند 315

آن در اول که خوردی استخوان ** سخت گیر و حق گزار آن را ممان

می‌گزندش تا ز ادب آنجا رود ** وز مقام اولین مفلح شود

می‌گزندش کای سگ طاغی برو ** با ولی نعمتت یاغی مشو