باز زاری کرد کای نیکوخصال ** مر مرا در سر مزن در رو ممال

از من آن آمد که بودم ناسزا ** ناسزایم را تو ده حسن الجزا

گفت تیری جست از شست ای پسر ** نیست سنت کید آن واپس به سر 3375

لیک در خواهم ز نیکوداوری ** تا که ایمان آن زمان با خود بری

چونک ایمان برده باشی زنده‌ای ** چونک با ایمان روی پاینده‌ای

هم در آن دم حال بر خواجه بگشت ** تا دلش شوریده و آوردند طشت

شورش مرگست نه هیضه‌ی طعام ** قی چه سودت دارد ای بدبخت خام

چار کس بردند تا سوی وثاق ** ساق می‌مالید او بر پشت ساق 3380

پند موسی نشنوی شوخی کنی ** خویشتن بر تیغ پولادی زنی

شرم ناید تیغ را از جان تو ** آن تست این ای برادر آن تو

دعاکردن موسی آن شخص را تا بایمان رود از دنیا