گر نباشد درد زه بر مادرم ** من درین زندان میان آذرم

مادر طبعم ز درد مرگ خویش ** می‌کند ره تا رهد بره ز میش

تا چرد آن بره در صحرای سبز ** هین رحم بگشا که گشت این بره گبز

درد زه گر رنج آبستان بود ** بر جنین اشکستن زندان بود 3560

حامله گریان ز زه کاین المناص ** و آن جنین خندان که پیش آمد خلاص

هرچه زیر چرخ هستند امهات ** از جماد و از بهیمه وز نبات

هر یکی از درد غیری غافل اند ** جز کسانی که نبیه و کامل‌اند

آنچ کوسه داند از خانه‌ی کسان ** بلمه از خانه خودش کی داند آن

آنچ صاحب‌دل بداند حال تو ** تو ز حال خود ندانی ای عمو 3565

بیان آنک هرچه غفلت و غم و کاهلی و تاریکیست همه از تنست کی ارضی است و سفلی

غفلت از تن بود چون تن روح شد ** بیند او اسرار را بی هیچ بد