منبتش را سوختی از بیخ و بن ** که دگر تازه نگشتی آن کهن

گر ترش‌رویست آن دی مشفق است ** صیف خندانست اما محرقست

چونک قبض آید تو در وی بسط بین ** تازه باش و چین میفکن در جبین

کودکان خندان و دانایان ترش ** غم جگر را باشد و شادی ز شش 3740

چشم کودک همچو خر در آخرست ** چشم عاقل در حساب آخرست

او در آخر چرب می‌بیند علف ** وین ز قصاب آخرش بیند تلف

آن علف تلخست کین قصاب داد ** بهر لحم ما ترازویی نهاد

رو ز حکمت خور علف کان را خدا ** بی غرض دادست از محض عطا

فهم نان کردی نه حکمت ای رهی ** زانچ حق گفتت کلوا من رزقه 3745

رزق حق حکمت بود در مرتبت ** کان گلوگیرت نباشد عاقبت